Αν είναι κάτι για το οποίο δεν είμαι υπερήφανος, αυτό είναι οι δεξιότητές μου στο ψάρεμα… Όλοι όμως ξέρουμε, ότι για ψάρεμα δε πάς μόνο για να πιάσεις ψάρια. Είναι η εμπειρία, η περιπέτεια, το γέλιο και η παρέα… Το ψαράκι θα είναι απλά ένα καλό bonus. Εκείνο το απόγευμα, οι πέντε φίλοι ήμασταν σίγουροι ότι οι κόποι μας δεν θα απέδιδαν. Θέλαμε όμως να περάσουμε το βραδάκι στη βάρκα, παρέα με μουσική και ποτό. Οι ζέστες είχαν σφίξει και η βόλτα θα ήταν ιδανική. Είχαμε γεμίσει το ψυγειάκι μας με πάγο, ουζακι, κρασί και τσιμπολόγηματα και αφήσαμε πίσω μας τις ακτές τις Λούτσας.

Καθώς πλέαμε ο ήλιος χανόταν πίσω από την Αττική και ο ουρανός βάφοντας πορφυρός. Ολοένα και περισσότερα φώτα άναβαν πίσω μας από σπίτια, δρόμους, φανάρια, καταστήματα, αφήνοντας πολύχρωμες ανταύγειες στη ξηρά. Τα νησάκια είχαν χαθεί στο σκοτάδι και η μόνη μας ένδειξη για το που πρέπει να πάμε ήταν η πυξίδα μας…

Αφού είχαμε άπλα χρόνου, αποφασίσαμε να ανοίξουμε τα πανάκια μας και να σβήσουμε τη πολύβουη μηχανή. Είχαμε βάλει τη πλώρη μας στα Ανατολικά, για τη Μεγαλόνησσο των Πεταλιών και υπολογίζαμε πως θα φτάσουμε εκεί λίγο μετά τα μεσάνυκτα. Η ταχύτητα μας ήταν ότι έπρεπε για συρτή… Ο ορίζοντας δε φαινόταν από το σκοτάδι. Γύρω γύρω ξεχώριζαν μόνο τα φώτα από τις τράτες και στον ουράνιο θόλο τα πεντακάθαρα αστέρια με το γαλαξία στη μέση. Με δυσκολία ξεχωρίσαμε που σταματά η θάλασσα και που αρχίζει ο ουρανός! Η πλώρη μας ήταν κόντρα στο κύμα έτσι που όπως το νερό έσπαγε πάνω της, χρωμάτιζε τις σταγόνες και τους αφρούς του πότε κόκκινες και πότε πράσινες από τα πλοϊκά μας φώτα…

Όταν πια φτάσαμε στους Πεταλιούς, καβατζάραμε πίσω από το μεγάλο τους νησί και αγκυροβόλησε στα ρηχά στο κέντρο του μικρού συμπλέγματος. Εκεί, βγάλαμε τα μεζεδάκια και τα ποτά μας και αρχίσαμε το ψάρεμα και τις ατέλειωτες κουβέντες…

Οι Πεταλιοί, είναι ένα σύμπλεγμα νησιών στο Νότιο Ευβοϊκό Κόλπο. Βρίσκονται πολύ κοντά στην Εύβοια και φημίζονται για την ομορφιά τους τόσο, που τα τελευταία χρόνια τους αποκαλούν “Καραϊβική της Ελλάδας” ή “Ελληνικές Μαλδίβες”. Είναι καταπράσινοι και τα νερά ανάμεσα στα νησάκια τους είναι ατάραχα και προστατευμένα από τους αέρηδες και την αποθαλασσία τόσο που πραγματικά νομίζει κανείς ότι πλέει σε λίμνη. Η προσέλευση στο σύμπλεγμα γίνεται μόνο δια θαλάσσης και αυτός είναι ένας λόγος που τα νερά τους είναι παρθένα και κρυστάλλινα!

Όσο η νύκτα κύλαγε, η Έλενα- η κοπέλα της παρέας- και ο Φοίβος είχαν κουρνιάσει σε μια γωνιά και είχαν αποκοιμηθεί. Οι υπόλοιποι τρεις είχαμε παρατήσει τις πετονιές μας και είχαμε χαθεί στη γαλήνη της ήρεμης νύκτας. Ένα σμήνος από φωτεινά πεφταστέρια ταράχθηκε από μια μπλε σχισμή στον ουρανό… Οι λυκαυγές πρόβαλαν ταπεινά και ο Αυγερινός σηματοδοτούσε την έλευση του πρωινού… Ήταν ώρα να μαζέψουμε και να γυρίσουμε πίσω…

Με τα βλέφαρα μας βαριά από το ξενύχτι βάλαμε μπροστά και αρχίσαμε να επιστρέφουμε. Η σκιά της Εύβοιας μας προστάτευε ακόμα από τον ανατέλλων ήλιο. Με έναν καραβίσιο καφέ στο χέρι και με τους κορμοράνους να πετούν πλάι μας, σύριζα με την αρυτίδιαστη θάλασσα, τραβήξαμε για πίσω με άδεια δίχτυα αλλά γεμάτη καρδιά…

Υ.Γ. Δεχόμαστε συμβουλές ψαρέματος στο info.eastatticacruises@com

@east_attica_cruises

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *